که می گذرد.

هرچی بیشتر بگذره و کمتر بنویسی، یا مثل من اصلا ننویسی! دلت پر تر میشه و حرفت بیشتر و نوشتن و گفتنش سخت تر. 

هر چند، حرفای لبریز شده م خونده نمیشه انگار! 

آهای دوستان، عزیزان و همراهانی که لطف میکنید و اینجا رو میخونید، میشه خواهش کنم چراغتون رو روشن کنید و لطفتون رو کامل؟ میشه یک بار هم که شده، خاموش نباشید؟ 

دعا کنید من هم از خاموشی دربیام.؛ 

قبلا هم گفتم که اینستاگرام اصلا برای من جای وبلاگ رو نمیگیره و قابل مقایسه نیست؛ اما حالا که گه گاه اونجا هم پست میذارم، خوشحال میشم مخاطبان این "رواق"، با اون "رواق" هم همراه بشن:  revaagh

دعا بفرمایید.